«نود اقتصادی»- ریل به عنوان یک کالای مصرفی، نیاز دائمی زیرساخت حمل و نقل ریلی محسوب می‌شود. توسعه زیرساخت و تعمیر و نگهداری از زیرساخت موجود نیازمند در دسترس بودن همیشگی این کالای ارزشمند است.
در میان روش های حمل و نقل زمینی، استفاده از شیوه ریلی از امتیازات خاصی برخوردار است. آلایندگی کمتر (در حدود یک بیستم) به گونه ای که از آن به عنوان حمل و نقل سبز یاد می شود، مصرف سوخت یک هفتمی، ظرفیت جابجایی بالاتر به حدی که هر قطار می تواند معادل 17 اتوبوس مسافر و معادل 80 تریلی بار جابجا کند از مزایای این شیوه نسبت به حمل و نقل جاده ای است. این دست امتیازات باعث شده است که توسعه اقتصادی و اجتماعی کشور ما با گسترش کمی و کیفی حمل و نقل ریلی گره بخورد.
در حال حاضر طبق برآوردها، طول شبکه ریلی کشور لازم است به بیش از دو برابر افزایش یابد. خوشبختانه همه امکانات زیرساخت و علائم و ارتباطات خطوط ریلی بومی سازی شده و تنها حلقه مفقوده تا خودکفایی کامل، تولید داخلی ریل می باشد.
 به طور متوسط احداث هر کیلومتر خط ریلی نیازمند حدود 120 تن ریل بوده و هر سال نیز لازم است در گستره شبکه ریلی کشور حدود 300 کیلومتر ریل جدید جایگزین ریل فرسوده شود. به این معنا که نیاز کشور به ریل هم در زمینه توسعه و هم در زمینه تعمیر و نگهداری یک نیاز اساسی و غیر قابل چشم پوشی است.
اتکای کشور به واردات در سال های اخیر باعث شده بود هزینه تمام شده تهیه ریل برای کشور گاه تا نزدیک دو برابر افزایش یابد و گاه نیز به کلی به مساله ای غیر ممکن بدل گردد. این اتفاقات در نهایت زمینه ساز تفاهم مسئولان راه آهن و مدیران شرکت ذوب آهن اصفهان در تیرماه سال 93 برای قطع وابستگی کشور در تهیه این کالای راهبردی گردید.
البته پیشینه اقدام برای بومی سازی تولید این محصول به مدت از قبل از این تاریخ باز می گردد. شروع مذاکره بین شرکت راه آهن جمهوری اسلامی و شرکت ذوب آهن اصفهان به سال 73 باز می گردد. در این سال دو طرف توافق کردند ریل مورد نیاز کشور که در آن سال از نوع 33U بود توسط شرکت ذوب آهن تولید گردد. اما در نهایت خرید این محصول از طرف شرکت راه آهن به دلیل آنچه کیفیت پایین ریل تولیدی نامیده شد متوقف گردید. سالها بعد و در سال 87 مجدد دو شرکت توافق جدیدی برای تولید ریل 33U به امضا رساندند که این بار راه آهن به دلیل نیاز به ریل جدید از نوع60UIC که از استاندارد بالاتری برخوردار است از ادامه خرید سر باز زد که در واکنش به این اقدام، ذوب آهن این اقدام طرف مقابل را غیر مسئولانه دانسته و تولید خود را متوقف نمود.
هزینه های زیاد و موانع موجود بر سر واردات ریل باعث شد مجددا در سال 93 توافق جدیدی شکل بگیرد و این بار ذوب آهن با سرمایه 200 میلیارد تومانی اقدام به خرید کارخانه ای مدرن از کشور آلمان نمود که در صورت راه اندازی بزرگترین خط تولید ریل در خاور میانه محسوب می گردد.
بر اساس تفاهم شکل گرفته ذوب آهن متعهد شد این خط تولید را تا شهریور 94 نصب کامل و راه اندازی نماید، اما در این تاریخ اتفاق خاصی نیافتاد و تنها قول راه اندازی در زمستان این سال داده شد. با فرا رسیدن زمستان 94 ذوب آهن مجددا وعده بهار 95 را داد که آن هم عملی نشد. به همین دلیل توافق جدیدی در مهر ماه 95 به امضا رسید که در طی آن راه آهن قول خرید نقدی ریل های تولیدی را داد و ذوب آهن نیز متعهد شد تا پایان سال در چند محموله جمعا 40 هزار تن ریل تحویل راه آهن دهد که با گذشت حدود ده ماه از این توافق تنها چند شاخه به عنوان نمونه تولید و در خطوط داخلی مجموعه ذوب آهن اصفهان نصب گردید  و باز هم هیچ محموله ای از ریل به راه آهن نرسید.
در تازه ترین قسمت از سریال وعده های تکراری نیز هشتم مرداد ماه، احسان دشتیانه معاون بازاریابی و فروش مجموعه ذوب آهن اصفهان در گفت‌وگویی قول تحویل صد هزار تن ریل تا پایان سال را داد.
سریال بدقولی های ذوب آهن در شرایطی به اتفاقی تکراری تبدیل شده که قطعا ادامه وابستگی کشور در تهیه این محصول به خارج، حمل و نقل ریلی را با معضلات اساسی نه تنها در زمینه توسعه بلکه در زمینه تعمیر و نگهداری شبکه فعلی روبرو خواهد کرد، چرا که تعویض دیرهنگام ریل های فرسوده خطر شکستگی و خروج از خط قطارها را به شدت افزایش خواهد داد.
در همین راستا، 5 مرداد ماه، یادداشتی تحت عنوان ((ذوب آهن؛ مقصر اصلی عدم تولید ریل ملی)) در فضاهای رسانه‌ای کشور منتشر شد. به دنبال انتشار این مطلب شرکت ذوب آهن اصفهان با بیان اینکه این مجموعه سرمایه‌گذاری سنگینی برای پروژه تولید ریل انجام داده است با انتشار جوابیه‌ای اعلام کرد، مسائل مطرح شده همگی بهانه‌ای برای واردات ریل به کشور بوده است و این شرکت درصورت تداوم عدم توافق با مجموعه وزارت راه و شهرسازی اقدام به صادرات ریل تولیدی خود خواهد کرد.
در این جوابیه، شرکت ذوب آهن برخی انتقادات را بهانه هایی برای توجیه واردات ریل از خارج عنوان کرده و اعلام کرده است که مشکل اصلی شرکت توسعه زیرساخت و راه آهن جمهوری اسلامی، عدم توانایی در پرداخت نقدی به ذوب آهن است، در حالی که مدیرعامل وقت راه آهن در روز امضای توافق موفق مهر 95 خبر از خرید نقدی ریل از ذوب آهن داد که این مساله چندی بعد مورد تایید وزیر صنعت، معدن و تجارت قرار گرفت. بنابراین طبق توافق انجام شده، ذوب آهن ابتدا لازم است محموله اول مورد توافق را به تولید برساند و سپس در صورت عدم اقدام طرف مقابل بر طبق توافق، مسائل یاد شده را مورد طرح قرار دهد.
همچنین در ادامه وعده داده است که در صورت عدم توافق با وزارت راه و شهرسازی اقدام به صادرات ریل تولیدیِ خود خواهد نمود، چرا که ادعا می کند محصولی بالاتر از استاندارد ها به تولید می رساند. این مساله البته در صورت وقوع، خبر خوشنایندی خواهد بود، چرا که مهر پایانی بر حق هر گونه اعتراض از سمت مقابل خواهد زد.