به گزارش «نود اقتصادی»، مسکن که یکی از نیازهای اولیه انسان در کنار خوراک و پوشاک است، در سال‌های پایانی حکومت پهلوی در بدترین شرایط کیفی و کمی بود، چنانکه بر اساس آمارها، از مجموع ۳۳ میلیون و ۷۴۷ هزار نفر جمیعت کشور در سرشماری سال ۱۳۵۵ تعداد یک‌میلیون و ۷۷هزار نفر در کپر زندگی می‌کردند.
همچنین از مجموع شش میلیون و هفت‌صد هزار خانوار سرشماری شده در کل کشور، محل سکونت بیش از یک‌میلیون و نه‌صد هزار خانوار (جمعیتی بالغ‌بر ۹ میلیون و ۵۹۰ هزار نفر) فقط دارای یک اتاق بود به عبارتی ساده‌تر، ۲۸.۴۵ درصد از جمعیت کشور در واحدهای مسکونی زندگی می‌کردند که تنها یک اتاق داشت که حکایت از فقر سکونتی داشت.
