به گزارش«نود اقتصادی»، جمشید پژویان، اقتصاددان و عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی اظهار داشت: معمولاً در تمام ادوار دولت‌ها در زمان ارائه بودجه به مجلس درآمدها را زیاد و هزینه‌ها را کم برآورد می‌کنند تا بودجه را متعادل‌سازی کنند. در زمان اجرا هم با مشکلاتی مواجه می‌شوند و با به کار بردن راهکارهایی مانند قرض از بانک مرکزی، فروش اوراق قرضه و برداشت از صندوق ذخیره ارزی سعی در جبران این اشتباه دارند. تأمین منابع دولت از طریق اوراق بانک‌ها این نهاد را در ارائه تسهیلات دچار مشکل می‌کند.
وی بیان کرد: این اقدام بدهی را برای دولت ایجاد می‌کند که ارثیه‌ای برای دولت‌های بعدی هم خواهد بود. فاصله گرفتن از بودجه نفتی یک‌شبه و با خواست یک دولت شبیه معجزه‌ای است که اتفاق نمی‌افتد. دهه‌هاست بودجه ما مبتنی بر نفت بسته می‌شود و فاصله گرفتن از این رویکرد مستلزم ایجاد تراز میان هزینه‌ها و درآمدهاست.
وی در پایان افزود: این مهم برای دولتی که هزینه‌هایش مرتب افزایش می‌یابد و با کاهش تولید ناخالص ملی و درآمد سرانه مواجه است شبیه همان معجزه‌ای است که اشاره شد. انتخاب سیاست انبساطی با هدف رونق شوخی است. برخورداری از سیاستگذاری و برنامه اقتصادی می‌تواند به اجرای بهینه بودجه منتج شود که در شرایط کنونی دولت تعریف مشخصی از سیاستگذاری اقتصادی ندارد. بنابراین آنچه باید محل توجه باشد بودجه نیست بلکه شیوه بهینه اجرای آن است.
