پیوستن به FATF فشارها را به کشور متوقف نمی‌کند
ماجرا این است که اگر قرار باشد همین روند بافت تولیدی کشور که شیوه اصلی سه دهه گذشته اقتصاد ایران بوده ادامه داشته باشد، پذیرش یا رد لوایح مربوط به FATF توفیری ندارد و حتی با پذیرش این لوایح هم تحت فشار غرب و سایر نقاط جهان خواهیم بود.
به گزارش « نود اقتصادی ، حسین راغفر، اقتصاددان و عضو هیات علمی گروه اقتصاد دانشگاه الزهرا، اظهار داشت: امروزه به دلیل رشد شبکه‌های اطلاعاتی در دنیا، کشورهای مختلف از اطلاعات گردش مالی همدیگر چه در سطح بین‌المللی و چه در سطح داخلی، تا حدود زیادی اطلاع دارند. بنابراین رد لوایح FATF به دلیل جلوگیری از درز اطلاعات به هیچ وجه بهانه خوبی نیست و اقدامی غیرکارشناسانه به حساب می‌آید.
وی بیان کرد: در شرایط کنونی آمریکا تمام ابزارهای خود که تعدادشان هم کم نیست علیه ایران به کار گرفته است. حال برای کندکردن حرکت این ابزارها باید به افزایش ظرفیت تولید داخلی توجه کنیم. در غیر این‌صورت هر روز بر حجم فشارها افزوده می‌شود و دیگر پیوستن یا نپیوستن به نهادهای بین‌المللی توفیری نخواهد داشت. زمانی که تولید به حاشیه رانده شود، هر تحریمی، اقتصاد را از پای درمی‌آورد.
ماجرا این است که اگر قرار باشد همین روند بافت تولیدی کشور که شیوه اصلی سه دهه گذشته اقتصاد ایران بوده ادامه داشته باشد، پذیرش یا رد لوایح مربوط به FATF توفیری ندارد و حتی با پذیرش این لوایح هم تحت فشار غرب و سایر نقاط جهان خواهیم بود. بدین جهت پای هر قرارداد و پیمان‌نامه‌ای که بنشینیم چاره‌ای جز امتیازدهی و واگذاری بسیاری از تعهدات نخواهیم داشت. بنابراین تنها راه‌حل برای خروج از این فشارهای جهانی این است که ما بنیان‌های تولید را در داخل تقویت کنیم.
وی با بیان این نکته که این امر زمانی امکان‌پذیر است که سرانجام روند سه دهه گذشته را از یک زمان و مکانی تغییر دهیم، گفت: اکنون ضرورت دارد که تمام همّ و غم مسئولان کشور به حوزه تولید معطوف شود. در این صورت می‌توان از اقتصاد بیمار و «معتاد به واردات» رهایی یافت و یک اقتصاد مبتنی بر تولید را جایگزین آن کرد.ا
این اقتصاددان افزود: پس از این تغییر رویکرد ایران است که فشارهای آمریکا و هم‌پیمانان آن اثربخشی خود را از دست می‌دهد و ایالات متحده چاره‌ای جز تامین خواسته‌های ایران نخواهد داشت. بنابراین اگر در حال حاضر هم ما لوایح مربوط به FATF را نپذیریم، بدین معنا نیست که از فشار اقتصادی غرب بر ایران کاسته می‌شود. نباید تصور کرد که بدین شکل می‌توان امتیازی دریافت کرد. به احتمال زیاد وضعیت اقتصاد ایران به‌مراتب بدتر از امروز می‌شود، مگر اینکه همان‌طور که اشاره شد به اصلی‌ترین مساله، یعنی افزایش ظرفیت تولید در داخل توجه شود.
