۸.۵ درصد خانوارهای کشور تجربه زیستن در یک واحد مسکونی به صورت اشتراکی را دارند/ رشد قابل توجه اجاره نشینی از ۹۷ به بعد

به گزارش « نود اقتصادی »، ناصر ذاکری تحلیلگر مسائل اقتصادی اظهار داشت: سکونت دو یا چند خانواده در یک واحد مسکونی یا سکونت یک خانواده پرجمعیت در واحد مسکونی با متراژ کم، به‌گونه‌ای که اتاق کافی در اختیار اعضای خانوار نباشد، حتی اگر ساختمان از نظر مصالح و شیوه ساخت فاقد ایراد باشد باید از مصادیق بدمسکنی تلقی شود.

وی بیان کرد: در سرشماری سال ۹۵، تعداد خانوارها از تعداد واحدهای مسکونی ۱.۳۶۶.۰۰۰ مورد بیشتر بوده‌ و از کل واحدهای مسکونی در حال‌ استفاده، ۱۱۴ هزار واحد هرکدام پذیرای سه یا چهار خانوار و حتی بیشتر بوده‌اند. به بیان دیگر، بیش از دو میلیون خانوار، یعنی نزدیک به ۸.۵ درصد از کل خانوارهای کشور، تجربه زیستن در یک واحد مسکونی به صورت اشتراکی و غیرمستقل را دارند.

ذاکری افزود: از سوی دیگر، در همین سال ۳۱.۴ درصد واحدهای مسکونی در حال ‌استفاده مساحتی کمتر از ۷۵ مترمربع داشته‌اند؛ این در حالی است که متوسط مساحت واحدهای مسکونی در حال ‌استفاده در سال ۹۵ در دامنه ۹۰ تا صد مترمربع قرار داشت.

وی بیان کرد: از سال ۱۳۹۷ به این سو، با رشد درخور توجه درصد اجاره‌نشینی روبه‌رو بوده‌ایم که در کنار افزایش جدی اجاره‌بها، فشار مضاعفی را بر خانوار وارد کرده است. با این اوصاف، اجاره‌نشینی را هم تحت شرایطی باید جزء مصداق‌های فقر مسکن یا بدمسکنی تلقی کرد.