یاران آخوندی به جای پاسخگویی درباره واردات واگن، به مدیران سابق حمله کردند!

گروه اقتصادی نسیم آنلاین : ذوق زدگی پسا برجامی مدیران ارشد وزارت راه و شهر سازی باز هم در آیینه واردات تجلی یافت؛ این بار نوبت به شرکت راه آهن رسید تا از بازار واردات تجهیزات حمل و نقل ریلی بی نصیب نماند.
شرکتی که از سال ها قبل با فراز و فرود های متفاوتی دست و پنجه نرم کرده است.
از قرار معلوم، شرکت راه آهن دولتی ایتالیا موسوم به فروی دلو استاتو( اف اس) اعلام داشته که این شرکت توافقنامه‌ای با همتای ایرانی خود برای توسعه سیستم راه آهن ایران امضا کرده که اف اس در 'خط مقدم ' برنامه ریزی و احداث خطوط راه آهن سریع السیر بین شهرهای تهران و همدان و اراک و قم قرار خواهد داشت."
اما این همه ماجرا نیست.
کمی بعد ترخبر رسید که شرکت زیمنس آلمان هم طبق تفاهم نامه ای که با شرکت راه آهن ایران به امضاء رسانده، در جریان برقی کردن خط ریلی تهران- مشهد، سیگنالینگ٬ تجهیزات برقی٬ لکوموتیو برقی٬ واگن مسافری و سرویس و نگهداری کامل را انجام خواهد داد.
بر کسی پوشیده نیست که صنعت حمل و نقل ریلی کشور نیازمند نوسازی در حوزه های ناوگان و خطوط ریلی بوده اما منتقدان امر،اذعان دارند که کشور در شرایط کنونی بی‌نیاز از هرگونه واردات واگن و ریل است؛ نباید با تکیه بر واردات واگن، اقتصاد صنعت حمل و نقل کشور را فلج کرده و اقتصاد سایر کشورها را آباد ‌ساخت.
به گفته فعالان صنعت حمل و نقل ریلی،وسعت کنونی شبکه ریلی کشور 11 هزار کیلومتر بوده که باید وسعت شبکه ریلی کشور به 30 هزار کیلومتر افزایش یابد و از اینکه پیمانکاران این بخش بیکار بوده و دولت همچنان به دنبال واردات از فرانسه و چین و هند بوده ، جای تاسف است.
در همین زمینه، مدیر عامل اسبق شرکت راه آهن جمهوری اسلامی، در گفتگویی با نسیم آنلاین ، از واردات واگن و ریل به کشور بعد از سال ها سابقه در این حوزه ابراز تاسف کرده و گفته که ظاهرا"، در حال حاضر، مسیر واردات واگن و قطار به کشور هموار شده و ایران بابت مطالبات خود از محل فروش نفت به هند مبادرت به واردات واگن و ریل می‌کند.
بر این اساس، شرکت راه آهن نسبت به این مصاحبه « نسیم آنلاین » با معاون اسبق وزیر راه وشهر سازی واکنش نشان داده و توضیحاتی ارسال کرده است:
احتراماً پیرو انتشار خبری با عنوان "افشاگری مدیر عامل اسبق شرکت راه آهن نسبت به امضای قراردادهای خارجی شائبه رانت در واردات واگن به کشور؛ قراردادها به نفع خارجی است" درآن پایگاه خبری مورخ 10/12/94، روابط عمومی راه آهن، لازم می‌داند به منظور تنویر افکار منتشر کنندگان و نویسندگان این قبیل مطالب و شفاف سازی بیشتر توضیحاتی در این مورد ارائه کند.
مطرح شدن این موضوع که چرا برقی کردن مسیر تهران ـ مشهد با گذشت سال‌ها همچنان معطل مانده به این موضوع باز می گردد که تعلل‌های غیر قابل بخششی در زمان مسئولیت مصاحبه شونده صورت گرفته به طوری که این تاخیرات و سوء مدیریت‌های در زمان مدیران قبلی منجرب به آن شد تا پروژه ‌ای که با دلار زیر هزار تومان امکان اجرا شدن داشت به سمت و سویی برود که متولیان کنونی با وجود کمبود منابع به منظور اجرای آن مجبور باشند تا با ارز 3500 تومانی نسبت به تهیه تجهیزات مورد نیاز این طرح ملی اقدام کنند.
این در حالی است که اسناد مورد نظر در خصوص این سوء مدیریت مدیران قبلی موجود بوده و کارشناسان فنی حوزه نیز آن را مورد تایید قرار می‌دهند.
قابل ذکر است: طبق مستندات موجود دوران مدیریت فرد مصاحبه شونده، خاطرات به مراتب تلخی را در ذهن کارکنان راه آهن ایجاد کرده است و برآیند تمام این موارد می‌تواند عاملی باشد تا نگارنده مطلب یاد شده با در نظر داشتن حسابی سرانگشتی، بتواند حدیث مفصلی بخواند از این مجمل.
از سوی دیگر مطرح شدن واردات ریل به کشور و زیر سؤال بردن اقدامات مطلوب در عمر دو ساله دولت یازدهم و متولیان ریلی آن در حالی مطرح می‌شود که این ارگان به منظور حمایت از تولیدات داخلی و با توجه به نیاز داخل نسبت به عقد موافقتنامه برای تولید ریل با شرکت ذوب آهن اصفهان اقدام کرده و با وجود زمان بر بودن بسترسازی برای این مهم و اجرایی شدن آن؛ این موضوع همچنان به قوت خود باقی است چرا که متولیان ریلی پیرو فرمایشات مقام معظم رهبری در راستای اجرای اقتصاد مقاومتی و مفاد آن همواره معتقدند که باید ازبخش خصوصی در این حوزه حمایت کرد تا این نهادهای مردمی بتوانند به رشد و توسعه اقتصاد کمک کنند.
ضمن اینکه در آخرین بازدید معاون وزیر راه و شهرسازی و مدیر عامل راه آهن از کارخانه ذوب آهن اصفهان؛ فرآیندها به منظور اجرایی شدن این خط تولید به شکل مطلوبی در حال انجام است.
پیرو موضوع واردات ریل ذکر این نکته هم قابل توجه است که حوزه ریلی به واسطه عقب ماندگی‌های بسیار در طول یک دهه اخیر؛ طی چند سال گذشته با مشکلات متعددی به واسطه عدم بازسازی خطوط به خصوص در محور جنوب رو به رو شده که بخش اعظم آن به عدم توجه مدیران پیشین به موضوع بازسازی و بهسازی خطوط باز می‌گردد.
همین مهم هزینه‌های زیادی را بر دوش متولیان ریلی فعلی نهاد اما این دست اندکاران مشکلات موجود را پذیرفته و به منظور رفع نیاز کنونی و جبران عقب ماندگی‌ها و سوء مدیریت متولیان قبلی نسبت به تامین ریل اقدام کرده‌اند.
البته ناگفته پیداست که اگر متولیان وقت که امروز مساله واردات ریل را زیر سؤال می‌برند اگر در زمان مدیریت خود بنای تولید ریل در داخل را به درستی می‌گذاشتند شاید امروز دیگر نیازی به واردات این محصول نبود.
پرداختن به موضوع واردات ناوگان از سوی راه‌آهن موضوع غیرقابل قبول دیگری است که این نکته را در ذهن متبادرمی‌سازد که استفاده از نیروهای غیر فنی و اقتصادی چه در زمان مسئولیت داشتن و چه بعد از آن همیشه می‌تواند هزینه ساز باشد.
چراکه بحث واردات ناوگان در حیطه وظایف راه آهن نبوده و اینکه بخش خصوصی با در نظر داشتن شرایط و مقررات موجود و در تلاش برای بازسازی و نوسازی ناوگان ریلی کشور نسبت به این مهم با مشارکت تولید کنندگان داخلی اقدام کند، مساله‌ای است که نه تنها ازسوی راه آهن که تمام ارکا‌های مربوط باید از آن خرسند باشند چرا که حضور پررنگ بخش خصوصی در جای جای اقتصاد، منافع ملی و توسعه کشور را به همراه داشته و دارد.
البته ناگفته نماند که متولیان ریلی دولت یازدهم در همین راستا و برای حمایت از تولید داخل در سال گذشته با حمایت راه آهن قرارداد تولید حدود 3 هزار واگن توسط شرکت‌های داخلی در اردیبهشت ماه سال 954 در محل دائمی نمایشگاه‌های بین المللی و همزمان با برگزاری سومین نمایشگاه ریلی و صنایع وابسته منعقد شد که در نوع خود بی نظیر بود و حمایت‌های متولیان ریلی دولت یازدهم از تولید کنندگان داخلی درشرایطی صورت گرفته که بخش اعظمی ازکارخانجات تولید کننده محصولات ریلی داخلی در دولت ‌های گذشته با تعطیلی رو به رو شده بودند و متولیان این کارخانجات به آن معترفند.
بررسی‌ها نشان می‌دهد که کارهای انجام شده در طول دوره دولت تدبیر و امیدآنچنان برد بین المللی داشته که منجر به عقد قراردادهایی شده که تحولات ریلی را برای کشور رقم زده است.
حال سؤال اصلی این است که اگر مدیریت‌های قبلی می‌توانستند وضعیت را دچار تغییر و تحول اساسی کنند، چرا اینگونه عمل نکردند.
این نکته ضروری است که با توجه به رویارویی با شرایط پسا تحریم و فرصت‌های پیش روی کشور و حوزه‌های اقتصادی آن و همچنین با در نظر داشتن عقب‌ماندگی‌های موجود درحوزه ریلی ایران در طول سالیان متمادی و جایگاهی که در این حوزه نسبت به سایر کشورهای همسایه دارد، از جمله راهکارهای برون رفت از این شرایط چیزی نیست جز استفاده از تجارب و تکنولوژی‌های موجود در کشورهای توسعه یافته.
چنین نقطه نظری ضرورت این مساله را مطرح می‌کند که به جای هرگونه نقد غیر منصفانه، زمینه مشارکت و همکاری را به گونه‌ای مهیا کنیم که با رفع نقص و کاستی‌هایی که عملکرد مدیران نقش پر رنگی در آن داشته، زمینه را برای رشد و حرکت آن در مسیر توسعه و تعالی فراهم کنیم.