دکتر حسین درودیان، اقتصاددان و تحلیلگر مسائل اقتصادی در گفتگو با «نود اقتصادی» در خصوص انتشار لیست بدهکاران بانکی اظهار کرد: اینکار شاید بیشتر روی فشار افکار عمومی تاثیر داشته باشد ولی اشکال کار این است که دقیقا مشخص نشده چقدر از بدهی‌ها جاری و چقدر از آن معوق بوده است.
باید مشخص شود که این وام صرف چه اموری شده و صرفا بزرگی حجم تسهیلات مهم نیست. مثلا اگر وام صرف یک کسب و کار و یا کار تولیدی شده باشد در صورت بالا بودن حجم بالای بدهی اهمیت کمتری نسبت به صرف شدن وام در مسائل سوداگری مانند خرید زمین دارد. این موضوع در لیست منتشر شده مورد بی‌توجهی قرار گرفته است.
انگیزه و توان وام گیرنده اصلی‌ترین عنصر در معوق شدن بدهی‌ها دارد و بعید است که انتشار لیست بدهی‌ها در مناسبات افراد با بانک تاثیر بگذارد.
خیلی از افرادی که بدهی‌های سنگینی به بانک‌ها دارند افراد خوشنامی نیستند و ترسی از هم از بدنامی ناشی از انتظار لیست بدهکاران ندارند.
مدیران بانک‌ها چون افرادی با دوره مدیریتی کوتاه مدتی هستند، بعید است که خود را درگیر پرونده‌های بدهی بانکی کنند، چون انگیزه‌ای برای این کار ندارند. انتشار لیست بدهکاران باید روی رویه‌های قضایی تاثیر بگذارد که در شرایط فعلی این موضوع هم بعید به نظر می‌رسد.
بدهی داشتن دولت به بانک‌ها با اشخاص متفاوت است. بانک‌ها در مناسبات خود با بانک مرکزی معمولا از بدهی دولت به سیستم بانکی به عنوان یک اهرم فشار برای عملی کردن خواسته‌های خود استفاده می‌کنند و این مسئله باعث می شود چندان به وصول مطالباتشان از سوی دولت علاقه نشان ندهند.
فراتر از جنبه‌های رسانه‌ای و پوپولیستی انتشار لیست بدهکاران مهم این است که این بدهی برای انجام امور تولیدی ایجاد شده یا سوداگری و این موضوع باید از دفعات بعدی مورد توجه بانک‌ها قرار بگیرد.
درست است که عده‌ای به بهانه کار تولیدی وام را می‌گیرند و صرف امور دیگری می‌کنند ولی بهتر است گفته شود که وام برای چه موضوعی گرفته شده است، زیرا همین مسئله هم می‌تواند بسیار تاثیر گذار باشد.
