علی شمس اردکانی عضو اتاق بازرگانی در گفتگو با «نود اقتصادی» در خصوص عملکرد دولت در بهبود فضای کسب و کار در چهار سال گذشته اظهار کرد: بهبود فضای کسب و کار یا اصولا سهولت کسب و کار شاخصهای ملی و بین المللی دارد. در اندازه گیریهایی که براساس اعداد و ارقام این شاخصها انجام شده، ما موفق نبوده‌ایم، دلیل اصلی این مسئله این است که بروکراسی کشور اعتقادی به انضباطی که منجر به بهبود فضای کسب و کار شود ندارد. آنها به صورت واحدهای خود مختار عمل می‌کنند.
وی افزود: مثلا دولت اعلام می‌کند که فلان نوع مجوز برای راه اندازی یک کسب و کار لازم نیست، ولی فردی که در یک استان و یا یک شهرستان از طریق اعطای این مجوز کسب و کار مشروع و یا نامشروعی دارد، همچنان سنگ اندازی می‌کند تا از این بابت منتفع شود.
این عضو اتاق بازرگانی خاطرنشان کرد: دکانهایی وجود دارد که نان ممانعت از بهود فضای کسب و کار را می‌خورند و حاکمیت نتوانسته جلوی زالو صفتی و زندگی انگلی آنها را بگیرد. حکمرانی خوب این است که اگر کسی مانع بهبود فضای کسب و کار شود از آن شغل برکنار شود و ضرر و زیانی هم که به فعال اقتصادی وارد کرده جبران می کند. ما این کار را نمی‌کنیم و به همین دلیل فضای کسب و کار در کشور ما تسهیل نمی شود. بهبود فضای کسب و کار یک مسابقه بین المللی است.
شمس اردکانی گفت: در حال حاضر ممانعتها برای جذب سرمایه، سرمایه گذاری و ایجاد اشتغال بسیار بالاست. بدترین ضرر سنگ اندازی در بهبود کسب و کار هم به جوانان می‌رسد. بدترین فاجعه برای فضای کسب و کار کشور این است که جوانان بیکارند و این آمار بیکاری بالا هم نشان می‌دهد که فضای کسب و کار در کشور بسیار بد است.
وی با انتقاد از عملکرد دولت در این زمینه عنوان کرد: دولت آقای روحانی به اندازه کافی در زمینه ببهود فضای کسب و کار خوب عمل نکرد. ایشان در سال 92 کتابچه بهبود فضای کسب و کار را به دست گرفتند و گفتند که ما این قانون را اجرا می‌کنیم. ایراد اصلی من به همکاران اقتصادی آقای روحانی است که اراده‌شان با اراده اقتصادی رئیس جمهور همگن نیست و فقط بروکرات هستند. بروکراسی بزرگترین مانع برای توسعه اقتصادی است. تیم اقتصادی آقای روحانی بسیار ضعیف و ناکارآمد و ناآموخته است. این نقیصه بیشتر در رده‌های میانی حس می‌شود.
این فعال اقتصادی در خصوص موانع جذب سرمایه خارجی در کشور تصریح کرد: فرهنگ غلط اقتصادی که ما از خودمان نشان می‌دهیم مهمترین عامل در عدم جذب سرمایه خارجی است. دنیا برای وارد کردن سرمایه خارجی به ایران به نوع تعاملات ما نگاه می‌کند. وقتی سرمایه داخلی از کشور فرار می‌کند چطور باید توقع داشته باشیم که سرمایه خارجی بیاید.